martes, 9 de octubre de 2007

Química


¿Seguimos atados a ese hilo de plata
Tan definido y tímido
Agarrado a nuestro estómago
Tembloroso y avergonzado?
...
Tantos miedos que se nos pegan a los párpados
Dormidos y apretados contra los ojos
Asustados de mirar un horizonte difuminado
...
Y somos aquella misma madeja celular temblorosa
Que se debatía en segundos por sujetarse a la vida
Que luchaba por mantenerse firme e incansable.
...
Solo que un poco más ciegos
Y con la luz del día sobre nuestras cabezas
Miramos al cielo e imitamos al mundo
Y queremos hacer de nuestra vida
Un panteón individualista y frío,
Y no vemos que estamos haciendo todos
Simplemente lo que ya sabíamos hacer.
...
Química pura y dura
Intento entender la vida diminuta
Entrar en el corazón de una célula
Decir porque vive y muere
Porque se junta con otras y nace el hombre
Porque todo es química pura y dura
Y porque el hombre hace una casa y vive
Con otros hombres y mujeres
Y hacen un mundo y consumen
Y como un virus se expanden sobre la naturaleza
Y matan el cuerpo que les da vida.
...
Y pienso si no habrá un ojo tan grande
Que no lo podamos entender
Un ojo que mira el mundo diminuto
Así como miro yo el microscopio
Un ojo que enarca las cejas y se preocupa
Y no entiende a esos diminutos elementos
Que se mueven sin cesar ante sí
Que carcomen asustados ese mundo
Tan frágil y tan siempre enfermo.




Para los técnicos de laboratorio, esa maravillosa profesión... xd

1 comentario:

Anónimo dijo...

clemente!!!soc la monica re k l dissabte m van xivar k avui s l teu kumple!!! FELICITATS!!!re totes akestes coses k es diuen i segueix fent l k et doni la gana!!!apa ns veiem